مهاربندی به روش نیلینگ

توضیح فارسی : میخ کوبی یا نیلینگ خاک به معنای تحکیم زمین می باشد که انجام این کار به کمک نصب نیل ها صورت می پذیرد.

متعاقبا این میله ها به کمک تزریق در دوغاب سیمان قرار می گیرند.

با ادامه روند ساخت که به صورت رو به پائین انجام می شود ، یک لایه شاتکریت یا لایه بتنی نیز بر سطح حفاری اجرا می شود که پیوستگی میان میخ ها را برقرار می کند.

به طور معمول از این تکنیک جهت تحکیم شیب ها و گودبرداری ها که عملیات حفاری در آنها رو به پائین می باشد استفاده می شود.به کارگیری این تکنیک دارای امتیازاتی نسبت به دیگر سیستم های نگهداری می باشد.

اجرای میخکوبی خاک(نیلینگ) در شرایط مناسب ، به جای استفاده از سپر کوبی و انکرها که از سیستم های نگهداری متداول در حفاری رو به پائین می باشد،بدون شک گزینه مناسبی از نظر اجرایی و اقتصادی خواهد بود.
اصطلاحات "میخ کوبی خاک" و "دیوار میخ کوبی شده" عموماً در زمینه خاکی استفاده می شود، اما این تکنیک در مواد شبه خاکی نظیر سنگ های خرد شده نیز قابل استفاده می باشد.
در این روش توصیه می شود میخ ها تقریباً به صورت افقی (با زاویه 10 تا 20 درجه زیر افق) نصب شده و موضوع اصلی در طراحی میخ خاک ها تنش کششی ایجاد شده در میخ ها می باشد.
سیستم مورد نظر عموماً جهت پایدارسازی شیروانی های طبیعی و یا گودبرداری ها به کار می رود. از دیگر موارد کاربردی میخ کوبی، تحکیم غیر فعال خاک برای جلوگیری از لغزش زمین می باشد.
در این مورد، آرماتورها (که گاهی اوقات میخ هم گفته می شود) تقریباً به صورت قائم و عمود بر سطح لغزش نصب می شود. در این حالت نیز آرماتورهای غیر فعال در الگویی نزدیک به هم نصب می شوند و هدف اصلی طراحی در این حالت، بررسی نیروهای برشی ناشی از جابجایی زمین می باشد.
دسته بندی سازه ها با توجه به مدت زمان استفاده یا طول عمر خود صورت می گیرد. سازه ی نگهدارنده با طول مدت کاربری 18ماه یا کمتر جزء نگهدارنده های موقت و سازه های با طول عمر بیشتر جزء نگهدارنده های دائم به حساب می آیند.
در صورتی که یک سیستم نگهدارنده در ابتدا به صورت موقت تعریف شود (نظیر سیستم های نگهداری در هنگام حفاری) اما در ادامه بیش از آنچه که انتظار می رفت موجب ثبات منطقه حفاری گردد (بیش از 18 ماه) می تواند جزء دسته نگهداری دائم قرار بگیرد.
اجزاء اصلی دیوارهای میخ کوبی شده:
روش عمومی اجرا شده در ایالات متحده بدین ترتیب است که ابتدا سوراخی جهت قرار دادن میله آرماتور در دیوار حفر می شود،پس از قرار دادن آرماتور در چال،داخل چال و پیرامون آرماتور به وسیله دوغاب سیمان تزریق می شود.
آرماتور فولادی: عنصر اصلی در این روش میله های توپر فولادی می باشد. آرماتورها در چال های از پیش حفر شده جای گرفته و به صورت درجا دوغاب ریزی می شوند. تنش کششی در آرماتورها به صورت غیرفعال می باشد بدین معنی که پس از استحکام دوغاب آرماتورها تحت کشش قرار نمی گیرند. در واقع تنش کششی به واسطه تغییر شکل و جابجایی زمین در آنها تشکیل خواهد شد و در ادامه حفاری، میخ خاک ها واکنش نشان داده و عامل نگهدارنده محسوب می گردند.